کد مطلب:18924 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:5

گنجینه پرسمان » اخلاق و عرفان

در مورد گناهي كه در بهشت از آدم سر زد و سبب بيرون راندن او از بهشت شد، چه تفسيرهايي وجود دارد؟

سه تفسير وجود دارد كه مكمل يكديگرند



1 ـ آنچه آدم مرتكب شد«ترك اولي» و يا به عبارت ديگر «گناه نسبي» بود نه «گناه مطلق».



گناه مطلق گناهاني است كه از هر كس سر زند گناه است و در خور مجازات (مانند شرك و كفر و ظلم و تجاوز) و گناه نسبي آن است كه گاه بعضي اعمال مباح و يا حتي مستحب در خور مقام افراد بزرگ نيست، آنها بايد از اين اعمال چشم بپوشند، و به كار مهمتر پردازند، در غير اين صورت ترك اولي كرده​اند، في المثل نمازي را كه مي​خوانيم قسمتي از آن با حضور قلب و قسمتي بي حضور قلب ميگذرد در خور شأن ما است، اين نماز هرگز در خور مقام شخصي همچون پيامبر و علي (ع) نيست او بايد سراسر نمازش غرق در حضور در پيشگاه خدا باشد، و اگر غير از اين كند حرامي مرتكب نشده اما ترك اولي كرده است.



آدم نيز سزاوار بود از آن درخت نخورد هر چند براي او ممنوع نبود بلكه «مكروه» بود.



2 ـ نهي خداوند در اينجا ارشادي است، يعني همانند دستور طبيب كه مي​گويد فلان غذا را نخور كه بيمار مي​شوي، خداوند نيز به آدم فرمود اگر از درخت ممنوع بخوري از بهشت بيرون خواهي رفت، و به درد و رنج خواهي افتاد، بنابراين آدم مخالفت فرمان خدا نكرد، بلكه مخالفت نهي ارشادي كرد.



3 ـ اساساً بهشت جاي تكليف نبود، بلكه دوراني بود براي آزمايش و آمادگي آدم براي آمدن در روي زمين و اين نهي تنها جنبه آزمايشي داشت.

---

قصه هاي قرآن


حضرت آيت الله مكارم شيرازي